Zgadzam się z Tobą. Początek filmu był jeszcze obiecujący, ale im dalej tym gorzej. Scena z kompozytorem faktycznie była najlepsza. Ale większość filmu to taka bezsensowna popkulturowa papka i to do tego dość nudnawa.

nie zeby cos, ale caly film jest wypaczeniem popkultury i globalnej wioski, i nie ma nic wspolnego z tym mysleniem :v

Co nie zmienia faktu,ze film jest po prostu slaby.

To nie jest fakt, tylko twoje zdanie.

A według mnie ten film właśnie taki miał być. Ogrom wątków ma na celu wciągnąć nas w absurdalne śledztwo głównego bohatera, tak byśmy tak jak on starali się szukać ukrytych znaczeń i wskazówek, a pourywanie sporej części wątków i rozczarowujące zakończenie mają nas przekonać o bezsensie tego poszukiwania. To film o popkulturze pochłaniającej nasz umysł, to też film o straconym pokoleniu ludzi zatracających się w tej popkulturze, to również poniekąd mocno zdystansowany hołd dla kina i hollywood, ale przede wszystkim to film o zwyczajnej ludzkiej potrzebie rozumienia i złożoności otaczającego nas świata. Ja się w tym filmie zakochałem, choć rozumiem że dla wielu osób może być rozczarowującym "gdzie kucharek sześć, tam...".

Jestem pełna podziwu, co zobaczyłeś w tym filmie. I ok. Takie jest kino i sztuka. Pozdrawiam

wyczerpałeś to co sam chciałem napisać :)

Ale w tym filmie nie o to chodzi. Mamy tu do czynienia z "pokrzywdzonym" chłopcem, najprawdopodobniej na własne życzenie - taki jego obraz jest nam przedstawiany przez cały film. Zostawiła go dziewczyna, szuka winy wszędzie, tylko nie w sobie. Tymczasem cały świat gna naprzód i szuka szczęścia, rozwija się, zakochuje. To też pewna gra statusu, poczucie niesprawiedliwości w tym kapitalistycznym świecie. Ponad to, nie ma żadnej nadziei na zmianę, na wyciągnięcie wniosków, autorefleksję. Bohater być może zaczyna nową "przygodę", haltującą w dalszym ciągu jego życie.